Historia Wyspy Pitcairn

Mapa wyspy Pitcairn

Żeglując ku wyspie Pitcairn, zbliżasz się do jednej z najsamotniejszych spośród wszystkich zamieszkałych wysp świata, położonej pośrodku oceanu między Amerykami i Nową Zelandią. Od najbliższego lądu dzieli ją 4.800 kilometrów otwartego oceanu. Kilka archipelagów rozrzuconych jest na północy, natomiast na południe od wyspy aż do lodów Antarktyki oprócz wody nie ma już zupełnie nic.

Jeśli zdecydujesz się odwiedzić wyspę, spotkasz wyjątkową mieszankę ludności: potomków Anglików i Tahitańczyków, którzy historię buntu przeobrazili w prawdziwie romantyczną opowieść.

Kim byli pierwsi osadnicy?

Nie wiadomo, kto pierwszy zasiedlił tę niewielką wyspę wulkaniczną – która w najszerszym miejscu mierzy 4 km i której linia brzegowa wynosi zaledwie 9,6 km. Kimkolwiek byli pierwsi osadnicy, pozostawili po sobie liczne pozostałości cywilizacji polinezyjskich, na które natrafili późniejsi przybysze z Europy. Najprawdopodobniej pochodziły one z oddalonej o ok. 490 km na północny zachód wyspy Mangareva. Odnaleziono tu między innymi grubo ciosane kamienne bożki, wciąż strzegące świętych miejsc, podobizny ludzi i zwierząt wyrzeźbione w ścianach klifów, ludzkie szczątki pochowane na cmentarzyskach, a także piece ziemne, kamienne toporki, dłuta oraz inne przedmioty kultury polinezyjskiej.

Odkrycie wyspy przez Europejczyków: rok 1767

„Jest tak wysoka, że dostrzec ją można było już odległości piętnastu mil, a ponieważ pierwszy dokonał tego młody syn majora Pitcairna, postanowiliśmy nazwać ją WYSPĄ PITCAIRNA”.

W tych kilku zwięzłych słowach dowiadujemy się o odkryciu i nazwaniu wyspy Pitcairn przez Europejczyków. Miało to miejsce w lipcu 1797 roku. Same słowa należą natomiast do Philipa Cartereta, angielskiego kapitana statku HMS Swallow, który z powodu fal „wściekle atakujących o tej porze roku ” nie zdołał jednak na wyspie wylądować.
Raportem Cartereta nie był zainteresowany nikt poza pełnym determinacji kapitanem Cookiem. Niestety jego wyprawę poszukiwawczą udaremniła nagła epidemia szkorbutu. Możliwe, że później wyspa Pitcairn – podobnie jak inne wyspy w tej części świata – stała się domem dla byłych marynarzy przybywających tu ze swoimi polinezyjskimi rodzinami lub sezonową przystanią dla statków wielorybniczych poszukujących lądu i świeżego jedzenia. Pisany był jej jednak całkiem inny los.
Dobrze znana jest historia buntowników z okrętu HMS Bounty, którzy ostatecznie osiedlili się właśnie na wyspie Pitcairn. W tym miejscu wystarczy przypomnieć, że wkrótce po wypłynięciu z Tahiti z ładunkiem sadzonek drzewa chlebowego mającym trafić do Indii Zachodnich okręt został przejęty przez pierwszego oficera Fletchera Christiana oraz innych członków załogi. Zmusiwszy kapitana Williama Bligha oraz osiemnastu lojalnych wobec niego marynarzy do opuszczenia statku na szalupie, buntownicy najpierw zawrócili na Tahiti, a następnie udali się na wyspę Tubuai, należącą do archipelagu Wysp Australskich.
Trudne stosunki z tubylcami oraz ryzyko odnalezienia przez Brytyjczyków skłoniły ośmiu buntowników do dalszej podróży z Christianem w poszukiwaniu niezamieszkałej wyspy, która mogłaby im zapewnić schronienie od świata zewnętrznego. Do pomocy zabrali ze sobą sześciu tahitańskich mężczyzn oraz dwanaście kobiet.